ที่เอาม้วนผ้าห้าหกม้วนทิ่มหลัง แล้วร่อนเวสป้าไปมาทั่วกรุงนั่นแหละ ผมชื่อชัยครับชาวอีสานขนานแท้และดั้งเดิม ทำงานนี้มาสามปีแล้ว
ร้านที่ผมทำอยู่เป็นตึกแถวคูหาเดียว งานหนักครับตื่นแต่เช้าเอาผ้าไปส่ง กว่าจะได้เลิกงานก็สองสามทุ่ม ต้องช่วยปิดร้านเก็บม้วนผ้า
นายจ้างก็กระดูกขัดมัน งกเป็นสุดๆ ผมต้องอาศัยนอนตรงทางเดินระหว่างม้วนผ้านั่นแหละ เพราะไม่มีที่ว่างที่อื่นอีกแล้วในร้าน
นอนฟังเสียงอะไรๆจนหลับไปก่อนจะถูกปลุกแต่เช้าเพื่อเปิดร้านและทำงานต่อไปเป็นวัฐจักร
คืนหนึ่งเมื่อเก็บร้านเสร็จ ผมก็อาบน้ำอาบท่ากินข้าว แล้วก็เตรียมตัวนอนตามปกติ ก็ได้ยินเสียงคนเดินลากรองเท้าแตะมาเบาๆ
ปกติชั้นล่างจะไม่มีใครลงมาเลยยามค่ำคืน ทุกคนจะอยู่ชั้นสองชั้นสามกันหมด ไฟจากด้านนอกที่ลอดช่องประตูเข้ามา ผมเห็นเอมม่า
ลูกสาววัยสิบหกปีของเจ้าของร้าน เดินก้มๆเงยๆหาอะไรอยู่ตามพื้น เอมม่าเป็นเด็กแขกที่สวยมาก อวบอัดกลมกลึงไปทั้งตัว
ผมแอบมองเธอบ่อยๆเวลาใครๆเผลอ ผมลุกขึ้นถามเอมม่าเบาๆว่าหาอะไร เธอสะดุ้งครับเธอคงคิดว่าผมหลับไปแล้วมั้ง ก่อนตอบว่าทำตุ้มหูหาย
ท่าทางเธอไม่สบายใจเลย ผมก็รู้ว่าเธอคงกลัวพ่อเธอดุ พ่อเอมม่าดุมากและจอมงกอย่างวายร้าย ถ้ารู้ว่าเอมม่าทำของมีค่าหาย
เอมม่าคงโดนดุและโดนตีแน่นอน ผมก็เลยลุกขึ้นช่วยค้นหาตุ้มหูกับเอมม่า
เราไม่ได้เปิดไฟเพราะกลัวคนข้างบนจะลงมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ต่างคนต่างช่วยกันเพ่งๆโดยแสงไฟจากนอกบ้านที่ลอดเข้ามา
สักครู่ผมก็พบตุ้มหูอันนั้นหล่นอยู่ในซอกของม้วนผ้า กำลังจะร้องบอกเอมม่าแต่ทันใดนั้นผมก็นึกอะไรออก ผมเฉยซะแล้วทำเป็นหา
ต่อไป ครู่ใหญ่จนคนข้างบนทั้งหลายเงียบเสียงคงนอนหลับกันหมด เอมม่าเริ่มน้ำตาไหลธอคงหมดหวังในการหาแล้ว และคงกลัวผล
ที่จะตามมาเมื่อพ่อเธอรู้ ผมเขยิบเข้าใกล้เอมม่าพลางปลอบเธอเบาๆ ทีนี้เอมม่าร้องไห้โฮออกมาเลยจนผมรีบเอามือไปปิดปากเธอ
เป็นครั้งแรกที่ผมโดนตัวเอมม่า เธอเองก็ยังสะอึกสะอื้น ผมเลยดึงเอมม่าเข้ามากอดไว้พลางลูบหัวเธอ ปลอบเธอเบาๆ เอมม่านี่กลิ่นตัวแรงมาก
ทำให้ผมรู้สึกเงี่ยนขึ้นมาจับใจ ผมบอกเอมม่าว่าคนอีสานของไทยน่ะเขามีวิธีหาของหาย แต่เป็นวิธีทางไสยศาสตร์ อาจจะต้องเจ็บตัวนิดหน่อย
แต่ก็จะหาของพบ เธอจะลองทำไหม เอมม... อ่านทั้งเรื่อง
