...................แป๊มนั่งใจลอยในรถBM.สีดำข้างโรงแรม เธอพยามรวบรวมสติโอววว.....นี่เธอทำได้ถึงเพียงนี้อารมณ์ของความอยากอารมณ์ของกามมันฉุดให้เธอขับรถมาภึงที่นี่ มาหาผู้ชายที่เธอคิดว่าช่วยปลด
ปล่อยอารมณ์ให้เธอ โอวววไม่....ไม่.....ไม่นะ...แป๊มพยามฝืนความรู้สึกเธอนั่งบังคับตัวเองจนค่อยผ่อนอารมณ์.....เธอมองดูรอบด้าน ตอนนี้ไม่มีใครเห็นเธอแป๊มค่อยๆขับรถกลับเชียงดาว กลับบ้านพักของ
เธอ ตลอดเส้นทางยามค่ำคืนแบบนี้มันช่างดูน่ากลัวนี่กระไร แนวเขาและชายป่าสูงของต้นสัก มันทอดยาวตลอดเส้นทางสลับแนวเหวลึก....ณ.บ้านพักในรีสอร์ทยามนี้ทุกคนหลับกันหมดแล้ว......
.....................หนิงมีงานเซ็นต์กองโตมาเสนอให้แป๊มแต่เช้า หนิงในชุดสูตรสีเทาอ่อนซึ่งเป็นสีประจำของเจ้าหน้าที่โรงแรมแห่งนี้ กระโปรงสั้นตามสมัยเสื้อเข้ารูปสวมทับด้วนสูตรสั้น การที่หนิงเป็นคนรูป
ร่างสูงและรูปทรงสมส่วนนมและสะโพกผายดูงามตา ผิวขาวเนียนตามแบบฉบับคนเมืองเหนือ มันทำให้หนิงดูสวยน่ามองและน่าสัมผัสรูปร่างเธอยิ่งนัก
.........แป๊ม/งานเร่งรึเปล่าหนิง.....เห็นกองโตเชียว
.........หนิง/ไม่คะคุณแป๊ม.....หนิงวางไว้ตรงนี้นะคะ...คุณแป๊มคะ โรงบ่มใบยาที่ลำพูน น้าคำปุ่นโทรฯมาคะว่า เขาอยากให้หนิงนำเสนอขอเงินซ่อมแซมเตาบ่ม ตอนนี้ใบยายังไม่เข้า จึงอยากซ่อมงานเสีย
ตอนนี้
..........แป๊ม/อืมม.....จริงนะแป๊มไม่ได้ไปหาและเยี่ยมน้าคำเลยตั้งแต่แป๊มกลับมา ไม่รู้ที่นั่นเปลี่ยนแปลงมากแค่ไหนแล้วนะ
..........หนิง/ก็ดีคะ....แป๊มพึ่งไปเมื่อสามเดือนก่อน ไปกับคุณเกษม
..........แป๊ม/เดี๋ยวตอนบ่ายแป๊มจะไปดูแกหน่อย ไปหาน้าคำที่โรงบ่มยา
.........................บ่ายแป๊มขับรถไปที่ลำพูนตรงสู่โรงบ่มยา ที่นี่คือธุรกิจแรกของคุณพ่อเธอ พ่อเธอโตมาจากธุรกิจโรงบ่มใบยา ตลอดเส้นทางแป๊มนึกถึงบรรยากาศเก่าๆสมัยเธอยังเด็กที่พ่อเธอพาเธอมาเที่ยวที่นี่
เงาร่มของแมกไม้ตลอดทางเข้ามันดูสบายตาสบายใจยิ่งนัก ตอนนี้ท้องฟ้าคลึ้มไม่มีแสงแดด แป๊มจอดรถด้านหน้าแล้วลงเดิน เธอได้สัมผัสกลิ่นไอของความหอมของใบยา สัมผัสอากาศ ลมเย็นสบาย ความ
ร่มรื่นของพื้นที่ โอวววมันช่างสุขใจยิ่งนัก
..........................สวัสดีครับคุณแป๊ม.....เสียงของชายร่างเล็กผอม หน้าตาเขาบอกวัยว่าเกือบห้สิบแล้ว เขาคือน้าคำผู้ดูแลที่นี่ เขาจำคุณแป๊มหรือหนูแป๊มได้ ถึงแม้เธอจะจากไปเรียนกว่าห้าปี... อ่านทั้งเรื่อง
