ว่านัดเลี้ยงอาหารกลางวัน กับนัดออกรอบกอลฟ์บ่ายวันนี้ถูกยกเลิกไปแล้ว
เมื่อกลับมาถึงคฤหาสถน์ที่พัก หนุ่มใหญ่นักการเมืองผู้เจนจัดก็เดินตรงไปยังปีกซ้ายของเรือนพักหลังงามอันเป็นตำแหน่งที่ตั้งของห้องเขียว ซึ่งเป็นห้องพักรับรองหนึ่งในหลายๆ ห้อง
ตอนนั้นในใจของชูชาติรู้สึกตื่นเต้น แค่หวนนึกถึงใบหน้า เรือนกายของสตรีที่อยู่ภายในห้องเขียว ความกระสันซ่านก็พลุ่งพล่านขึ้นมาจนขนลุกอย่างอดใจเอาไว้ไม่อยู่
เบื้องหน้าประตูห้องเขียวมีชายฉกรรจ์ร่างยักษ์ชื่อเดชา ซึ่งเป็นคนติดตามของเชี่ยวชาญบุตรคนโปรดยืนเฝ้าอยู่ ชูชาติผงกศีรษะรับการค้อมคำนับอย่างนอบน้อมของเดชา
ไม่จำเป็นที่ชูชาติต้องเอ่ยปากอะไรสักคำเดียว เดชาสมุนร่างยักษ์ของเชี่ยวชาญก็รู้งาน เปิดประตูห้องพักนั้นให้กับเจ้าของคฤหาสถน์หลังงามนี้ทันที
หนุ่มใหญ่ผู้เรืองอำนาจเดินเข้าไปในห้อง สายตาของเขาปะทะไปกับร่างงามที่ผวาลุกขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก
ตอนนั้นใบหน้าของปาริฉัตรซีดเผือด ตามพวงแก้มยังมีคราบน้ำตา ไม่ได้มีการเสริมแต่งด้วยเครื่องสำอางใดๆ เลยแม้แต่น้อย แต่ชูชาติก็ยังอดที่จะยอมรับไม่ได้ว่าผู้หญิงตรงหน้าของเขามีความสวยงามเป็น
เอกอย่างที่ยากยิ่งจะหาใครมาเปรียบได้
ชูชาติเดินตรงเข้าไปหาปาริฉัตร ซึ่งหญิงสาวถอยหลังกรูดไปปะทะกับผนังห้อง ใบหน้าซีดเซียวทว่างามงดนั้นเต็มไปด้วยแววความพรั่นพรึงประหวั่นใจ เธอกล่าวเสียงสั่นสะท้าน
"ท่านคะ..ดิฉันอยากกลับบ้าน"
หนุ่มใหญ่เจนสังเวียน ส่ายหน้า ส่งเสียงจุจุ เดินเข้ามาประชิดร่างงาม สูดกลิ่นหอมที่รวยรินเข้าแตะจมูกอย่างชื่นใจ พลางกล่าว
"ไม่ต้องกลัวผมหรอก คุณปาริฉัตร"
มือใหญ่แข็งแรงของเขาแตะไปที่ข้อศอกของหญิงสาว ใบหน้าสี่เหลี่ยมทรงอำนาจแย้มยิ้ม
"มา..มานั่งก่อนเถอะครับ เชื่อผมนะ"
อำนาจในแววตาของอีกฝ่ายทำให้ปาริฉัตรไม่กล้าขัดใจถูกพาไปนั่งที่ริมเตียง โดยที่ชูชาติทรุดลงนั่งเคียงข้าง ปาริฉัตรที่ตอนนั้นรู้สึกใจหวิวๆ พยายามรวบรวมสติกล่าวข้อร้องอีกครั้งด้วยเสียงเบาแผ่วสั่นระริก
"ดิฉัน..ดิฉันอยากกลับบ้านค่ะ"
ชูชาติหัวเราะออกมา ใช้มือตบไปที่หลังมือขาวนวลของปาริฉัตรเบาๆ
"ไม่ต้องกังวลมากหรอกคุณปาริฉัตร เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของหนุ่มสาวสมัยนี้ ... อ่านทั้งเรื่อง
