ความประทับใจในค่ำคืนแห่งสวรรค์นั้นช่างซาบซ่านใจของเบิร์ดยิ่งนัก เขาได้แต่คิดว่าตนกำลังฝันไป เป็นความฝันที่ดีที่สุดเท่าที่เบิร์ดเคยได้รับมา เขาไม่อยากลืมตาตื่นเพื่อกลับมาสู่โลกแห่งความจริงเลย แต่เมื่อถึงเวลาที่เขาต้องตื่นเบิร์ดก็รู้สึกตัวขึ้นพร้อมสัมผัสที่ไม่คุ้นมือ มันนิ่มมากแต่ไม่เหมือนกับหมอนที่เขาใช้หนุนนอนเป็นประจำ แถมยังอยู่ต่ำระดับเอวเขา <เราเอาหมอนมาเพิ่มตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า?> เบิร์ดยังไม่ลืมตาตื่นเพราะยังงัวเงียอยู่ เขาเลื่อนมือลูบวนหมอนของเขาอย่างเพลินมือ จากนั้นก็เลื่อนขึ้นสูงเรื่อยๆแต่ก็รู้สึกได้แต่ความนิ่มราวกับความฝันเมื่อคืน < อ้าว...หรือว่าหมอนข้างหว่า ทำไมมันยาวจัง > เบิร์ดยิ่งรู้สึกสับสนขึ้นเมื่อเลื่อนไปสัมผัสกับเส้นผมอันอ่อนนุ่มของใครบางคน ความรู้สึกนั้นปลุกให้เบิร์ดลืมตาสะดุ้งขึ้น เขามองหมอนข้างที่เขากำลังกอดอยู่ก็รู้สึกทั้งตกใจและดีใจปะปนกัน นางฟ้าเบลที่เขานึกว่าฝันถึงนอนร่วมเตียงเดียวกับเขา สัมผัสนิ่มๆที่เบิร์ดจับเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลยนอกจากแก้มก้นและแผ่นหลังนิ่มๆของเธอ นางฟ้าเบลยังคงหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของเบิร์ด ใบหน้าของเธอแม้จะยังหลับอยู่แต่ก็เผยให้เห็นรอยยิ้มเล็กๆราวกับเพิ่งผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งความสุขมา เบิร์ดนึกย้อนถึงความหลังตั้งแต่ช่วงที่เขาพบนางฟ้าเบล และแล้วเบิร์ดก็ต้องยอมรับความจริง เขาไม่ได้ฝันไป เขาได้พบกับนางฟ้าเบลจริงๆ ได้อาบน้ำให้เธอ ได้นอนร่วมเตียงเดียวกันทั้งคืน ที่สำคัญเขาได้ร่วมรักกับนางฟ้าตัวน้อยคนนี้จริงๆ ใบหน้าที่ไร้เดียงสาของนางฟ้าเบลชวนให้เบิร์ดรู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง แม้เธอจะยินยอมเสียพรหมจรรย์ให้เบิร์ดแต่นั่นก็เป็นเพราะเธอไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง จนกระทั่งตัณหาในตัวของเขาผลักดันให้เบิร์ดชักจูงนางฟ้าผู้ไร้เดียงสาให้ตกเป็นทาสของความใคร่ เบิร์เอามือสางผมของนางฟ้าเบลอย่างอ่อนโยน เขาไม่รู้ว่าชะตาชีวิตของเขาจะเป็นเช่นไรต่อไปแต่ตอนนี้เขาต้องรีบลุกจากเตียงไปอาบน้ำเพื่อไปโรงเรียนแล้ว เบิร์ดค่อยๆแกะมือของนางฟ้าเบลที่โอบเอวของเขาออกช้าๆ ไม่อยากรบกวนให้นางฟ้าตัวน้อยต้องตื่น แต่กว่าจะแกะออกได้ก็เล่นเอาเหนื่อย นางฟ้าเบลกอดเอวของเบิร์ดแน่นเหมือนไม่อยากให้เขาทิ้งเธอไป แต่ในที่สุดเบิร์ดก็หลุดออกมาจนได้ เขาลุกขึ้นห่มผ้าให้นางฟ้าคนโปรดแล้วลุกออกไปอาบน้ำ
ขณะเดียวกันนางฟ้าเบลที่กำลังหลับอย่างสบาย เธอกำลังฝันถึงเบิร์ดคนดีของเธอ ในฝันนั้นมีแต... อ่านทั้งเรื่อง
