ทว่า ผมจะพิสูจน์ได้อย่างไร ในโลกของผมไม่เคยมีอะไรง่ายดาย
ที่ทำงานของผมกำลังจะมีหัวหน้าแผนกคนใหม่ “ไดโนเสาร์จะมาแล้วโว้ย” เพื่อนร่วมงานขนานนามเขาอย่างไม่ไว้หน้า แต่ผมไม่ด่วนตัดสินใจใครหรอก
พี่เกียรติ—หัวหน้าแผนกคนใหม่อยู่ในวัยปลาย 40 สวมเสื้อซาฟารีสีดำเข้ม รับกับใบหน้าที่ดูดุ และเคร่ง หน้าผากประทับด้วยร่องรอยความเครียดเส้นใหญ่ ตีนผมตรงขมับสองข้างหงอกขาวตัดกับผมส่วนอื่นที่ดกดำสนิท พูดช้าเสียงห้าวดังฟังชัด ตัดสินจากภายนอกเมื่อเห็นครั้งแรก ผมคิดว่าเพื่อนร่วมงานพูดถูก เขาดูเป็นคนรุ่นเก่าขนานแท้
ลูกน้องในสังกัดได้รับการแนะนำให้รู้จักผู้บังคับบัญชาคนใหม่ เมื่อถึงคิวผมยกมือขึ้นสวัสดี
“ว่าไงไอ้เสือ” พี่เกียรติรับไหว้ ผมไม่ชอบใจนัก ผมไม่ได้ชื่อเสือเสียหน่อย “น้องใช่ไหมเด็กนอก”
ผมพยักหน้า เขายื่นมือมาจับมือผม “ฝรั่งต้องจับมือใช่ไหม” เขาพูดพร้อมยิ้ม
ตอนนี้เองที่ผมเห็นเสน่ห์ของเขา รอยยิ้มหายากของคนห้าวๆ มันเหมือนดอกของไม้ยืนต้น เช่น ตะแบกหรืออินทนิล ที่ผมหลงใหล มือแข็งกระด้างที่เขย่าเป็นสัมผัสแรกทำให้ผมรู้สึกว่าเขาเป็นคนน่าคบ และคำว่าไอ้เสือที่เขาเรียกผมว่าไปแล้วฟังดูจริงใจแบบนักเลงดี ผมคิดว่าเขาคงมีความอบอุ่นอยู่มาก—จากรูปทรงของพุงที่ดันเสื้อให้ป่องนูนขึ้นมาเป็นลูกกลมๆ
ผมยิ้มตอบ—สบตาเขาแล้วผมคิดว่าเห็นประกายเร้นลับบางอย่าง
แผนกฉลองต้อนรับเขาด้วยมื้อค่ำ พี่เกียรติบอกให้ผมนั่งติดเขา “พี่จะได้สัมภาษณ์เด็กนอกสะดวกหน่อย” เขาดื่มไม่มากแต่หน้าตาแดงก่ำอย่างรวดเร็ว พูดน้อยจนผมต้องเป็นผู้สัมภาษณ์เขาเสียเอง (ผมทำตัวเป็นผู้แทนสำนักงานด้วยความยินดี) เกี่ยวกับประสบการณ์การงานของเขาและงานใหม่ที่เขาต้องรับผิดชอบ
“พี่ก็ต้องพึ่งน้องๆ นี่แหละ ช่วยสอนงาน” เขาพูดกับทุกคนและเอามือมาตบขาผมแสดงความเป็นกันเอง—และวางมือค้างอยู่อย่างนั้น ผมรู้สึกวูบวาบเล็กน้อย “ซีสี่ซีห้าอายุน้อยอย่างน้องๆ มีเวลาลุยงานมาก พี่สบายใจ” เขามองมาที่ผม คราวนี้เขาลูบมือหนักๆ ไปมากับโคนขา ผมขนลุกซู่ ได้ยินเพลงไวพจน์ที่ว่า “ใจเอ๋ยใจ... อ่านทั้งเรื่อง
