ผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึง ชื่อแพร เธอน่ารักมากๆ เรียนเก่ง ขาว หุ่นดี ที่สำคัญ ร่างกายเธอ มันน่าฟัดมาก แต่เธอไม่เคยรู้เลย ว่าผมน่ะ แอบชอบผมมานานขนาดไหน ตั้งแต่ผมอยู่ม.1แล้วล่ะมั้ง มันปวดใจ เวลาที่เห็นเธออยู่กับแฟน มันเจ็บมาก ผมก้อเฝ้าภาวนา ให้พวกมันเลิกกันสักที จนวันนั้นก้อมาถึง.....
วันนั้น ผมเป็นเวรวันศุกร์ ฉันต้องทำเวรถึงห้าโมง ทั้งๆที่วันนี้ โรงเรียนมันเลิกตั้งแต่บ่าย
"ไอ่ไผ่ แกไม่ต้องทำเวรแล้ว ไปเฝ้าไอ่แพร ที่ห้องพยาบาลหน่อยเดะ"
เพื่อนผม ไอ่ก้อง วิ่งเข้ามาบอก
"แพรเป็นไรวะ"
"มันเพิ่งเลิกกะแฟนมั้ง ร้องไห้จะเป็นจะตาย ข้าวก้อไม่ยอมกิน มันเป็นลมไปละ"
"แล้วไง ทำไมแกไม่เฝ้าวะ"
"อ่าว เชี่ย มึงสนิทกะแพร ก้อไปเฝ้าสิวะ เพื่อนๆคนอื่นเขากลับกันหมดแล้ว มีมึงคนเดียวที่รู้จักบ้านแพร พ่อแม่มันก้อไม่อยู่ ไม่มีใครมารับ ครูในโรงเรียนก้อเสือกไปประชุมหมด ยังไงมึงก้อไปเฝ้าหน่อยละกัน กุไปละ"
ผมยังไม่ทันตอบ ไอ่ก้องก้อชิ่ง วิ่งหนีกลับบ้านไป
ผมดีใจมากเลยแหละที่ได้เฝ้าแพร แต่ผมกลัว ว่าผมจะคุมตัวเองไม่ได้
ตอนนี้ผมหยุดอยู่ที่หน้าห้องพยาบาล ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมกลัว ผใต่นเต้น มือมันสั่นไปหมด
"แพร"ผมกระซิบเบาๆ แต่เธอก้อไม่ตื่น
อยู่ดีๆ น้องชายของผมก้อแข็งขึ้นมาซะงั้น
ผมพยายามไม่คิดอะไรแล้วนะ แต่ผมอดไม่ได้
แพรนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงสีขาวในห้องพยาบาล เธอใส่เสื้อนักเรียนม.ปลาย กับกระโปรงๆ...มัน ถลกเลยเข่าเธอขึ้นไป เธอไม่ได้ใส่กางเกงซ้อนครับ
กางเกงในสีขาว ขาเธอสวยมาก ผมเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้
ผมเอามือค่อยๆไปจับหนาอกแพร
แพรบิดตัวนิดหน่อย แต่ยังไม่ตื่น
คราวนี้ผมเริ่มรุก ผมนั่งคร่อมตัวเธอ และเริ่มปลดกระดุมเธอทีละเม็ด
สักแปป แพรก้อลืมตา
"ไผ่!ทำอะไรอ่ะ"เธอตกใจมาก และพยายามดันผมออก
แต่มันสายไปแล้ว ผมหยุดไม่ได้
"อย่านะ ไผ่ อย่าทำแบบนี้ อย่า....เรามีแฟนแล้วนะ"แพรออดอ้อน จนถึงคำสุดท้าย
" แพรเพิ่งโดนมันทิ้ง ยังจะห่วงมันอีก หรอ"
แพรอึ้งไปสักพัก
"แต่เรารัก บอยนี่นา เราทำใจไม่ได้จิง"แพรเริ่มร้องไห้
"แพร ฟังเรานะ เราก้อรักแพรไม่แพ้ไอ่บอยนะ ตอนนี้ลืมมันไปซะ หลับตาลง เราจะทำให้แพรลืมมัน"
แพรพยายามจะพูดต่อ แต่ผมเอามือปิดปากเธ... อ่านทั้งเรื่อง
