ย้อนไปสมัยเรียนมัธยม เอมเป็นคนที่น่ารัก เรียนไม่ค่อยเอาไหนแต่เล่นกีฬาเก่งมาก มีกระเทยไปมองนั่งเหล่ริมสนามบาส ทุกเย็นที่เอมซ้อมบาส (โรงเรียนผมชายล้วนครับ) และผมเป็นหัวโจกจอมซ่าส์ของมอปลาย อาศัยว่าผลการเรียนดี จึงยังไม่ถึงขั้นเป็นเด่นสังคม (ถึงจะร้ายแต่ก็ไม่ควาย) ครูเลยให้ผมเป็นหัวหน้าห้องและกรรมการนักเรียนเพื่อที่จะดัดนิสัยผม ผมเป็นเด็กเก่าที่จบชั้นมัธยมต้น ส่วนเอมย้ายมาเรียนจากที่อื่นเข้ามัธยมปลายที่นี่ ช่วงแรกก้อมีข่าวเรื่องที่ว่ามีเด็กหน้าตาดีเข้ามาใหม่ ผมอยากเห็นหน้าเหมือนกันแต่โรงเรียนมันกว้างใครจะไปรู้ไปเห็นทุกเรื่อง เพราะโลกมันกลมหรือเป็นพรหมลิขิตล่ะมั้ง ผมจึงได้มีโอกาสรู้จักกับเอม
วันแรกที่ผมพบกับเอม คือพิธีไหว้ครูตอนมอสี่ ผมกับเอมได้รับคัดเลือกให้เป็นตัวแทนถือพานพุ่มคนละห้อง ตอนที่ซ้อมอยู่ผมก็เหลือบไปมองเอม ผมคิดว่ามันหน้าตี๋ ดูใสๆ แต่คงไม่เป็นเกย์หรอกมั้ง อ้อลืมบอกไปคับ ตอนนั้นผมยังไม่รู้ตัวว่าคนที่ผมมองคือเอมเด็กใหม่ที่กำลังดังอยู่ในโรงเรียน ต้องขอบคุณงานไหว้ครูจริง ๆ ที่ทำให้เราสองคนได้รู้จักและรักกัน แม้จะกลายเป็นอดีตไปแล้วก้อตามที
พอถึงเช้าวันงาน ผมเป็นหัวหน้าห้องและกรรมการนักเรียน นอกจากต้องไหว้ครูแล้วยังต้องเช็คชื่อเพื่อนในห้องให้ครู สั่งเด็กมอต้นเข้าแถว แถมยังต้องดูแลพานที่จะเอาไปไหว้ ซึ่งปีนั้นจำได้ว่าคนออกแบบมันทำออกมาพิสดารมาก เหมือนควรจะเอาไปไหว้แก้บนเจ้าที่มากกว่าจะเอาไปไหว้ครูบาอาจารย์ ผมก็นึกสภาพตอนที่เอาไปไหว้ต้องมีคนหัวเราะชัวร์ ฝีมือครีเอทีฟจากห้อง4/1 ผมลองลูบพานซึ่งออกแบบให้มีรูปร่างเหมือนนก เพื่อเช็คความแข็งแรง แล้วเรื่องบ้า ๆ ก็เกิดขึ้น ปีกพานรูปอีแร้งเกิดหักมาข้างหนึ่ง
“ซวยแล้วกู ทำไงดี” ในมือผมกำปีกอีแร้งข้างที่หักด้วยความตื่นตระหนก
“ใครมีกาว ขอหน่อย สก็อตเทปก็ได้” ขณะนี้ผมกลายเป็นจุดสนใจของตัวแทนถือพานทุกคน
“ไหน ๆ ขอดูหน่อย” เอมวิ่งเข้ามาก... อ่านทั้งเรื่อง
