เข้ามาในกรุงเทพเมื่อไหร่ จะได้มาอาศัยนอนด้วย ในระหว่างที่กำลังหาที่เรียน หรือไม่ก็หางานทำ ......... ผมสองจิตสองใจ ระหว่างเรียน กับ งาน เพราะลำพังฐานะทางบ้าน ถ้าไม่มีรายได้เสริม คงไม่มีปัญญาพอที่จะส่งเสียให้เรียนได้ดังใจแน่ ผมเลยตัดสินใจ ที่จะหางานทำให้ได้ก่อน งานอะไรก็ได้ ไม่เกี่ยงแล้วหล่ะ ขอให้มีรายได้ พอตั้งตัวได้ แล้วค่อยหาที่เรียนต่อ หรือไม่ก็เรียนไอ้ที่ไม่แพงมาก และก็สามารถ เรียนไปด้วย ทำงานไปด้วยก็ได้ .....อย่าง ที่ มสธ. อย่างกับไอ้ขอดมันแหล่ะ ...............9 ม.ค. ช่วงเย็นๆ ก่อนขึ้นรถ ผมโทร
นัดกับไอ้ขอดไว้ ว่าจะถึง กรุงเทพประมาณ ตีห้าของวันที่ 10 ม.ค. และก็วานมันมารับ ที่หมอชิด.....เพราะผมไม่รู้ที่ทางที่จะไปหอพักของมัน.......มันรับปาก......ผมจึงตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทาง เอาเฉพาะที่จำเป็นจริงๆ กะว่าพอได้ที่อยู่แน่นอนเป็นหลักแหล่งแล้ว ค่อยกับ ต่างจังหวัดไปเอามาเพิ่ม....จะได้ไม่พะรุงพะรัง .......
และแล้ว เช้ามืดของ วันที่ 10 ม.ค.ผมก็เดินทางสู่เมืองศิวิไลซ์ กรุงเทพมหานครจนได้ ... เมื่อรถถึงหมอชิด ผมเดินเล่นแถวๆ ท่ารถเมล์ ขสมก. อยู่พักนึง ก่ะว่าให้สว่างกว่านี้หน่อยค่อยโทรไปหาไอ้ขอดมัน เกรงใจมัน มันอาจจะยังไม่ตื่นก็ได้......ผมเดินอยู่แถวนั้น หาอะไรกินนิดๆหน่อย จนถึง เจ็ดโมงกว่าๆ ผมตัดสินใจ โทรหาไอ้ขอด............ “ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก” เสียงผู้หญิงใสๆ ตอบจาก
โทรศัพท์ สามสี่ครั้งที่ผมโทรไป ......ผมรอเวลาอีกพัก ก่ะว่า มันคงยังไม่ตื่น เลยไม่ได้เปิดเครื่อง..... แปดโมงกว่าๆ ผมโทรอีก ก่ะว่าป่านนี้มันคงตื่นและเข้าไปทำงานที่ร้านแล้วหล่ะ.........เสียงสัญญาณดังขึ้น.....ผมดีใจ...ไม่ตกอับแล้วเรา.....มีเสียงผู้หญิงแก่ๆรับสาย บอกว่า “ลื้อจาโทหาคาย” ผมตอบ “ขอสายไอ้ขอดครับ ผมเป็นเพื่อมันมาจากต่างจังหวัด” อาซิ้มแก่ ตอบกลับมาว่า “ อาขอดอีม่ายอย... อ่านทั้งเรื่อง
