แอนจบจากวิทยาลัยครูแห่งหนึ่ง แล้วสอบบรรจุได้ไปลงที่อำเภอหนึ่ง ซึ่งไม่ไกลกันนัก จากตัวจังหวัดบ้านเกิด และ ก็ได้เจอกับครูพละชื่อทนง เขาแนะนำตัวให้แอนรู้จักแล้วให้เรียกเขาว่า “นง” เขาเป็นคนผิวค่อนข้างขาว หุ่นกำยำสมเป็นนักกีฬา บนใบหน้าเขามีเคราขึ้นรอบๆปากและคางจนเห็นชัดเจน เขาใส่เสื้อแขนสั้น แขนเขาดูแข็งแกร่งมาก มีขนขึ้นบนท่อนแขนจนมองเห็นชัดว่า เป็นขนเส้นใหญ่สีดำ กางเกงวอร์มที่เขาใส่ดูรัดรึงกับสัดส่วนของขา เห็นก้นกลมสวยมาก และโดยเฉพาะที่เป้ากางแกงเขามันพองนูนขึ้นมาเห็นชัดเจน วันที่แอนไปถึงโรงเรียนเป็นวันเสาร์ เพราะตั้งใจเอาไว้ว่าจะไปทำความรู้จักโรงเรียนเสียก่อนที่จะเริ่มสอนในวันจันทร์ วันนั้นจึงมีเพียงแอนกับพี่นง และลุงภารโรงแก่อยู่อีกคนหนึ่ง พอแกเห็นแอนไปหาและบอกเรื่องราวต่างๆ ให้รู้ แกก็พาไปที่บ้านพักที่ถูกปัดกวาดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
พอเก็บข้าวของเข้าที่แอนก็ออกมาเดินดูรอบๆ โรงเรียน ซึ่งตอนนั้นพี่นงกำลังซ้อมกีฬาให้กับเด็กๆ กลุ่มหนึ่งอยู่ และกำลังจะเลิกซ้อมพอดีพอเด็กกลับไปหมดแล้วก็เหลือแอนกับพี่นงสองคน เราพูดคุยกันและพี่นงก็พาแอนดูอาคารเรียนหลังต่างๆ โดยพี่นงเองก็พักอยู่ที่บ้านพักอีกหลัง เพราะแกเป็นคนมาจากที่อื่นเหมือนแอน ครูคนอื่นนั้นเขามีบ้านอยู่ในหมู่บ้านอยู่แล้ว แอนเห็นพี่นงแกเป็นคนสุภาพ ทำให้รู้สึกอบอุ่น ไม่ต้องเกร็งมาก หากมาสอนที่นี่อย่างน้อยก็มีพี่นงเป็นเพื่อนใหม่แล้วคนหนึ่ง เราดูไปจนทั่วบริเวณจนแอนรู้จักสถานที่อย่างละเอียด ขณะที่กำลังจะกลับนั่นเอง ฝแอน็ตกลงมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ฝนบ้านนอกนั้นตกไม่ค่อยจะเป็นเวลาอยู่แล้ว เราเข้าไปหลบฝนในตัวอาคาร แต่ก็ไม่วายถูกฝนสาดโดนจนเปียก จนต้องเข้าไปหลบในห้องเรียน ที่ประตูมันเปิดอยู่พอเข้าไปข้างใน พี่นงก็ดึงปะตูปิดและลงกลอน เพราะลมมันพัดบานประตูกระแทกกับขอบ เสียงดังแข่งกับเสียงฟ้าร้องที่ทำให้แอนตกใจหลายครั้ง ยิ่งเห็นฟ้าแลบแสงสว่างวูบทีไรต้องหลับตาปี๋เสียทุกครั้ง
แอนเป็นคนขยับเข้าไปยืนใกล้พี่นงเพราะความกลัวฟ้า เขาหันมายิ้มและไม่หันกลับไปเลย พี่นงมองหน้าแอนจนรู้สึกเขินขึ้นมาอย่างประหลาด และไม่รู้สึกรังเกียจเลยที่พี่นงขยับเข้ามายืนจนชิดตัวของแอน
“ไปนั่งตรงนั้นกันดีกว่า...” พี่นงพูดจบก็ประคองแอนให้เดินไปนั่งที่โต๊ะนักเรียน เขานั่งแนบชิดกับแอนเหมือแอนับจะเบียด มันรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดเมื่อเขาเอามือมาโอบไหล่แอน... อ่านทั้งเรื่อง
