หมดแล้ว ฝนก็เริ่มตกลงมา รออยู่ครู่ใหญ่รถเมล์ก็ยังไม่มา มหาวิทยาลัยของผมอยู่แถวชานเมือง ถ้าพ้นช่วงเย็นรถเมล์จะมีน้อย ลังเลอยู่ว่าจะกลับหอก่อนแล้วค่อยกลับบ้านพรุ่งนี้ ก็มีรถ ของพี่ปูมาจอดแล้วเรียกให้ผมขึ้นรถกลับด้วยกัน ผมรีบขึ้นไปนั่งคู่กับพี่ปูในตอนหน้า พี่ปูเห็นผมนั่งเงียบๆ ก็ชวนคุย บอกกับ ผมว่าต้องรีบทำงานส่งอาจารย์ให้เสร็จก็เลยกลับมืด พี่ปูถามว่าบ้านผมอยู่ที่ไหนเพื่อที่จะได้ให้ผมไปลงต่อรถใกล้ๆ ซึ่งก็เป็น โชคดีของผม ที่บ้านผมต้องขึ้นทางด่วนไปทางเดียวกันอยู่ใกล้ๆ ก่อนถึงบ้านพี่ปู ผมจึงได้ติดรถไปกับพี่ปูไปจนถึงบ้าน ตอนนี้ฝนก็ตกหนักลงมาอีก จนรอบข้างมืดมิดไปหมด ผมแอบมองพี่ปูที่ตอนนี้ใช้สมาธิอยู่กับการขับรถ เป็นครั้งแรกที่ผมได้ เห็นพี่ปูใกล้ๆ ตาพี่ปูดำขลับเป็นประกายขนตางอนยาว จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางได้รูป แก้มพี่ปูขาวใสไร้สิวฝ้า มีลักยิ้ม เวลาหัวเราะจนเห็นฟันขาวสะอาดเป็นระเบียบ มีเขี้ยวเล็กๆ น่ารักอยู่ทั้งสองข้าง ผมของพี่ปูดำเป็นเงายาวสลวยปกคลุม
ไป ถึงไหล่ คอเสื้อที่มิดชิดและเสื้อทับ ปิดบังไม่ให้เห็นโครงร่างของเสื้อยกทรง ที่ห่อหุ้มอกอวบเต่งตึงที่ซ่อนรูปอยู่ในเสื้อ นักศึกษาสีขาวสะอาดตา ช่วงขาขาวเรียวของพี่ปูเหยียบเบรคสลับคันเร่ง... อ่านทั้งเรื่อง