เช้าวันที่ 12 มกราคม 2548 ที่แสนจะหม่นหมองเหลือเกิน……….
ภายในห้องรับแขก……
“เอ้า…มีอะไรจะพูดอีก..หรือไม่คิดหาคำพูดสวยหรูที่ฟังแล้วมันจะรื่นหูมาแก้ตัวละ….บอล”
สานั่งตาแดงด้วยผ่านการเสียน้ำตาแห่งความชอกช้ำใจมาไม่นาน….เอ่ยปากถามเพราะเห็นผมเอาแต่นิ่งเงียบไป….แต่ผมได้อธิบายทุกสิ่งทุกอย่างไปจนหมดแล้วเมื่อสักครู่…………….
สานั่งที่เก้าอี้ในห้องรับแขกคอยเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตา..ปลอบโยนพี่สาวที่เอาแต่ร้องให้ด้วยความเศร้าเสียใจเพราะได้พบเห็นภาพบาดตาบาดใจที่เธอคิดว่ามันไม่น่าจะมีทางเกิดขึ้น….ผมกับแม่ของเธอต่างเปลือยกายล่อนจ้อนกำลังนอนกกกอดระเริงรักกันในห้องนอนอันรโหฐานต้อนรับวันใหม่……และต้องมาช็อคกับอีกหนึ่งความจริงว่า……ผมยังทำงามหน้าแอบไปมีสัมพันธ์สวาทกับแม่ลูก…..แต่ใช้คำว่าป้าและน้องสาวมาบังหน้า……….ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อ…….
เสียงโทรศัพท์ในห้องรับแขกได้ดังขึ้น…..ผมนั่งอยู่ใกล้ที่สุดจึงเป็นผู้รับ…เป็นเก๋โทรมา…..
“เก๋หรอ ….มีอะไรหรือครับ…..”
…..ผมแอบมองด้วยหางตา ….สากับกุนจ้องผมเขม็งด้วยสายตาอันขุ่นเคือง……อะไรในตอนนี้มันช่างดูผิดพลาดและย่ำแย่ไปหมดในสายตาของพวกเธอ 2 คน ผู้เป็นแฟนสาวของผม…………
เก๋บอกผมว่าวันนี้จะเริ่มเรียนคาบบ่ายเพราะอาจารย์สอนคาบเช้าติดธุระแต่สั่งงานให้ทำแล้วส่งที่โต๊ะอาจารย์..ก่อนเที่ยง…..ยังไม่ทันที่จะคุยกันต่อ…ร่างในชุดนักศึกษาของสาเดินมาดึงหูโทรศัพท์ไปจากมือผมก่อนพูดกรอกเสียงลงไปอย่างดัง…..
“เธอเป็นใคร?………เป็นอะไรกับบอล?”
“………………………………………..”
อึ้กกก สาทำไมถึงกล้าขนาดนี้ เพราะพิษรักแรงหึงหรือไง….. ผมถึงกับจ้องสาตาค้าง………..
“……………………………………….”
“งั้นหรือ……ดี…เธอ..อย่าคิดอะไรกับบอลไปมากกว่านี้…….ไม่งั้นได้เห็นดีกับฉันแน่….”
แล้วสาก็วางหูโครม…ก่อนเดินมานั่งกับพี่สาวที่เดิมตรงหน้าที่ผมนั่ง…สาเอียงคอนิดก่อนมองด้วยสายตาที่เย็นชาไม่น้อย…
“……….คุยธุระเสร็จแล้ว………เอ้า…อ้ำอึ้งอยู่ทำไม….มีอะไรจะพูดก้อพูดออกมาเลยสิ………”
ผมงี้อึ้งกิมกี่เลยเจอไม้นี้ของสาเข้า………….
กุนซับน้ำตาพลาง……..พูดประโยคที่ผมไม่อยากจะได้ยินออกมาจากปากของเธอเลย…….
“ถ้าไม่มีคำแก้ตัวที่ฟังขึ้น…..บอล……..เราก็จบกันแค่นี้….ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีกต่อไป…….”
กุนถือผ้าเช็ดตาไว้ในมือเอ่ยพูดกับผมเป็นครั้งแรกหลังจากที่เอาแต่ร้องให้มาตลอดแต่น้ำเสียงช่างสั่นเครือและนัยน์ตาทั้ง 2 แดงก่ำเหลือเกิน……ผมไ... อ่านทั้งเรื่อง
