วันๆ ไม่ค่อยเบื่อเพราะมันชินเสียแล้ว
มีอยู่วันหนึ่ง ผมจำได้ว่าเป็นวันศุกร์ ก่อนเลิกเรียนผมก็นั่งเล่นกับเพื่อนๆของผมอยู่ที่สนามกีฬา แล้วสักพักก็มีเพื่อนอีกคนวิ่งมาบอกว่าอาจารย์นิตยาเรียกให้ไปพบ ผมก็ไปหาแกตามปรกติ และคิดว่าแกคงจะต้องใช้ให้ผมไปซื้ออะไรให้สักอย่างแน่นอน พอผมไปถึง ผมก็เห็นอาจารย์นั่งตรวจงานอยู่ที่โต๊ะทำงานของแก ผมจึงเดินเข้าไปหา อาจารย์เห็นผมเข้ามาแกก็พูดว่า
"อ้าว...มาแล้วหรือ อาจารย์มีเรื่องอยากให้เธอช่วยหน่อย คือว่า คนที่บ้านของอาจารย์เขาไปเที่ยวต่างจังหวัดกันหมดเลย กว่าจะกลับกันก็อาทิตย์หน้าแนะ แต่อาจารย์ติดสอนที่โรงเรียนลาไม่ได้ เลยไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อน
ที่บ้าน เลยอยากรบกวนให้เธอไปนอนเป็นเพื่อนอาจารย์หน่อยจะได้ไหม ถ้าได้เดี๋ยวเธอกลับบ้านไปเอาชุดและถือจดหมายจากอาจารย์ไปให้คุณแม่เธอด้วยน่ะ ท่านจะได้ไม่ว่าเธอโกหก"
ตอนแรกผมก็แปลกใจว่าในเมื่อนักเรียนหญิงก็มีแต่ทำไมอาจารย์นิตยาถึงต้องมาขอให้ผมไปด
้วย แต่ผมก็ตอบตกลงไปว่า " ครับ....ได้ครับอาจารย์" แล้วอาจารย์บอกว่า " ถ้างั้นเดี๋ยวอาจารย์จะคอยเธออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนน่ะ "
ผมรีบเดินออกมาก็ไม่ได้คิดอะไรต่อ คิดเพียงว่าจะไปตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาก็เท่านั้น ผมกลับไปถึง
บ้าน แล้วเอาหนังสือขออนุญาตจากอาจารย์นิตยาส่งให้แม่ พอแม่อ่านแล้วทานก็อนุญาตให้ผมไปโดยไม่ได้ซักถามอะไรต่อ ผมมีความรู้สึกว่าวันนั้นเป็นวันที่แปลกดีพิลึก ผมจัดแจงเสื้อผ้าพร้อมทั้งกระเป๋านักเรียน แล้วหอบไปที่โรงเรียนใหม่อีกครั้ง เพราะอาจารย์นิตยารออยู่
พอไปถึง อาจารย์ก็ขับรถออกมารอผมอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนอยู่แล้ว ผมก็ขึ้นรถ นั้งไปบ้านอาจารย์ ตอนอยู่ในรถอาจารย์ก็คุยถามถึงเรื่องการเรียน และเรื่องทั่วๆไป ตามประสาศิษย์กับอาจารย์ แต่มีอยู่ทีหนึ่งอาจารย์เอามือมาลูบหัวและก็มาบีบนวดที่คอผม เหมือนเป็นการเอ็นดู ไม่รู้เหมือนกันนะผมคิดเอาเองในตอนนั้น
อาจารย์นิตยาขับร... อ่านทั้งเรื่อง
