ต้นปี 2548 นี่เอง…ผมได้งานทำที่ จ.พระนครศรีอยุธยา….ในนิคมอุตสาหกรรมแห่งหนึ่งซึ่งไม่ได้อยู่ในตัวจังหวัด..และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้มาที่จังหวัดนี้…ตอนที่ผมมาครั้งแรกได้ไปหาเช่าห้องแห่งหนึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานมากนัก…แต่ว่าอยู่ไกลจากตลาดเกือบๆ 1 กม. ได้ครับ…แถวห้องเช่าที่ผมอยู่ต้องเดินเข้าไปจากปากซอยประมาณ 300 เมตร.ได้.. และตรงปากซอยจะมีมอเตอร์ไซต์รับจ้างอยู่ แต่วินนี้จะมีไม่ค่อยมาก ผมเห็นแค่ตอนที่มากสุดประมาณ 5 คันได้…เพราะว่าซอยที่ผมอยู่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านเท่าใดนัก…แต่ที่ผมเลือกมาอยู่ที่นี่เพราะว่าห้องเช่านี้สามารถต่อโทรศัพท์สายตรงและเล่นอินเตอร์เนตได้..
วันแรกที่ผมมาอยู่ใหม่ๆ..ข้าวของก็ยังมีไม่ค่อยมากครับ…วันนั้นเวลาประมาณเกือบ 1 ทุ่ม..ผมก็เลยกะว่าจะไปตลาด…ผมเลยเดินออกไปเพื่อเรียกมอเตอร์ไซต์รับจ้าง…ตอนนั้นเหลืออยู่คันเดียว…เป็นวัยรุ่นมั้งครับ..อายุประมาณ 23-25 ได้ครับ…ผมก็เลยเรียกให้เขาพาไปตลาด…พอเขาส่งผมเสร็จ…ผมจ่ายตังค์…แต่เขากลับถามผมว่า….” ให้ผมรอไหมครับ…เดี๋ยวผมรอไปส่งก็ได้..” ผมก็ขี้เกียจเดินไปหามอไซต์ที่อื่นก็เลยให้เขารอผมซื้อของสักครู่หนึ่ง…วันนั้นผมซื้อของไม่เยอะเท่าไรครับแต่เป็นของใหญ่นิดหน่อยคือ…โต๊ะญี่ปุ่น..กับกระทะไฟฟ้า….จากนั้นผมก็เลยให้เขาพาไปส่งที่ห้องพัก…และเขาก็เป็นคนค่อนข้างมีน้ำใจนะครับ..เขาถือของเข้ามาส่งผมถึงในบ้าน…แล้วผมก็ชวนเขาดื่มน้ำเปิดแอร์และเปิดทีวีให้เขาดูด้วย…เขาเลยบอกว่าขอเขานั่งรับแอร์เย็นๆสักครู่แล้วค่อยไปได้ไหม..ผมก็เลยตอบตกลง…
แรกๆ..ผมไม่ได้คิดอะไรมาก่อนเลยนะครับ..เพราะว่าผมมัวยุ่งๆกับการซื้อของการขนของ….แต่ไปๆมาๆ..ผมก็เริ่มฉุกคิด…เหมือนกับว่ามีคนอยากผูกสัมพันธ์กับเรา…แล้วทำไมเราถึงไม่คิดอะไรเลยหนอ….จากนั้นผมก็หยุดการเก็บของก่อนแล้วมานั่งดูทีวีกับเขา…เขาเริ่มถามผมก่อนผมเลยเริ่มบอกเรื่องราวส่วนตัวของผม..ว่าผมเพิ่งย้ายงานมาที่นี่..และมาถึงที่นี่เป็นวันแรก…คงเริ่มงานวันจันทร์…แล้วผมก็ถามเขาบ้าง…เขาแนะนำตัวเองว่าเขาชื่อ…เอก..เขาบอกว่าเขาทำงานในโรงงานอุตสาหกรรมที่นิคมฯเดียวกับที่ผมจะไปทำ…เขาบอกว่าเขาจบปวส….แล้วทำงานเป็นช่างซ่อมบำรุงในโรงงาน…แล้ววันไหนเลิกงานแล้วมีเวลาว่างๆเขาก็จะไปขับมอเตอร์ไ... อ่านทั้งเรื่อง
