น้องสาวผมอายุหกเดือนกว่าแล้ว ผมเห็นเถ้าแก่สินมาบ้านคุยกับแม่สามสี่ครั้งผมสงสัยเพราะแกไม่เคยมาเลยถามแม่ๆบอกแกมาทวงหนี้ของแกที่พ่อทำไว้ทั้งเงินที่แกช่วยคดีพ่อและอื่นๆ แกมาดูบ้านถ้าเราไม่จ่ายหนีแกจะยึดบ้านที่จำนองแกไว้แล้วขายมีคนสนใจเราจะไม่มีที่อยู่เราไม่มีน้องก็ยังเล็กถึงจะยึดบ้านขายก็ใช้หนี้ไม่หมดพวกนี้ตามทวงอย่างที่รู้ๆเราจะหนีก็ไม่รู้จะไปไหน ผมนิ่งคิดพูดออกมา แล้วเราจะทำไง แม่ขบคิดอยู่หนักถอนหายใจแล้วบอกไม่เป็นไรโกแม่พอมีทางต่อลองทั้งหมดมันอยู่ที่แม่ๆจัดการเอง ผมงงๆถาม แม่จะทำยังไง แม่กัดฟันอึดใจบอก เอาเถอะเป็นไงเป็นกันโกอย่าสนใจว่าแม่ก็แล้วกัน ผมก็สงสัยไม่รู้แม่จะทำยังไง
อีกสามวันผมกลับบ้านหลังเลิกงานตอนค่ำ เห็นบ้านปิดเงียบ แม่คงออกไปข้างนอกแต่ไปไหนป่านี้แล้ว บ้านเราชั้นเดียวผมเข้าประตูหลังได้มีกุญแจ ผมผ่านห้องนอนแม่ทีหน้าต่างเปิดรับลมอยู่มีมุ่งลวดม่านบังตาแต่พอเห็นในห้องมีแสงไฟออกมา ผมยื่นหน้าดูคิดว่าถ้าแม่อยู่จะเรียก ผมเห็นแม่นั่งอยู่ที่ขอบเตียง แม่ใส่ผ้าถุงอยู่บ้านปกติแต่เสื้อหลุดลุ้ยผมยู้ยี้ดูไม่เรียบร้อย แม่ก้มหน้าอุ่นน้องที่แบเบาะแนบอกให้นมอยู่ โดยมีเจ้จงแต่งตัวนั่งหวีผมที่โต๊ะเครื่องแป้งผมแปลกใจ กำลังจะเรียกแม่พอดีนายสินออกจากห้องน้ำในสภาพผ้าเช็ดตัวพันเอว เขาเดินไปหยิบกางเกงที่พาดอยู่ที่เก้าอื้ทำท่าจะใส่ผมตะลึงนี่มันอะไรกัน เจ้งจงพูด “จะรีบกลับหรือพี่ไม่เก็บดอกสักหน่อยหรือไง” นายสินหยิบกางเกงแต่ไม่ใส่เอามาโยนไว้ปลายเต... อ่านทั้งเรื่อง
