Ανοίγω την πόρτα του ιατρείου, και τον βλέπω. Ίσως ήταν η άσπρη ρόμπα, ίσως το βλέμμα του - είχε την ωριμότητα του 35άρη επιστήμονα - η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν "Ωχ". Κατάλαβα αμέσως ότι θα είχαμε ιστορίες με τον γιατρό. Αρχίζει να εξετάζει τον γάτο, και βλέπω τη βέρα. "Λεπτομέρειες" σκέφτηκα, καθώς ήταν ένα θέμα που δεν με απασχόλησε ποτέ, ίσα - ίσα, με εξιτάριζε. Ο γιατρός ήταν πάααρα πολύ τυπικός, αλλά δεν πτοήθηκα, άντρας ήταν στο κάτω � κάτω, και δεν είχα ποτέ πρόβλημα να ρίξω έναν στο κρεβάτι μου.
Μεσοβδόμαδα, του τηλεφώνησα από τη Θεσσαλονίκη, για να ρωτήσω δήθεν κάτι για το γάτο. Ήταν ιδιαίτερα φιλικός και ζήτησε το τηλέφωνό μου για να με πάρει την επομένη να μάθει για την εξέλιξη. Με πήρε λοιπόν, και όταν τελειώσαμε τα περί γατιού, μου λέει: Σκέφτομαι να κατέβω Θεσσαλονίκη μέσα στη βδομάδα για ένα σεμινάριο . Θέλεις να πάμε για κανέναν καφέ?� (την πρόφαση για το σεμινάριο, όποιος την πίστεψε... την πίστεψε).
Τα είπα στην κολλητή μου και έμεινε σοκαρισμένη, γιατί όλη η πόλη έλεγε για το πόσο σεμνός και μετρημένος είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Ήρθε λοιπόν μετά από 2-3 μέρες στη Θεσσαλονίκη και με πήρε στο κινητό όταν έφτασε κάτω από το σπίτι που νοίκιαζα. Μου είπε να κατέβω αλλά (φυσικά) του είπα ότι δεν είμαι έτοιμη ακόμα, αν θέλει να ανέβει για λίγο πάνω. Μιας και έμενα μόνη, δεν είχα πρόβλημα συγκατοίκων. Ανέβηκε λοιπόν, του βάζω κι ένα ποτάκι, και πες-πες πέρασε μια ώρα. Δεν του την έπεσα φυσικά, το έπαιζα κυρία, α... อ่านทั้งเรื่อง
