เมื่อชายหนุ่มเดินลงมาข้างล่าง สภาพของห้องรับแขกที่สะอาดสะอ้านเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีขยะสกปรก หรือเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายเก่าๆ ให้เกะกะรกหูรกตา ทำให้พนมอดรู้สึกสะท้อนใจออกมาไม่ได้
ใบหน้าของเขาซีดเผือดไร้สีเลือด
นี่ถ้าเขาเข้าใจผิดปรีณาไปล่ะ? มันคงไม่มีคำว่าให้อภัย กับการกระทำอันเลวร้ายสามานย์ที่เขาได้สร้างรอยมลทินไว้กับชีวิตของน้องภรรยาของเขาเลย
ความฉุกคิดนั้น ทำให้พนมหลับตานึกทีท่าอันน่าสงสารเวทนาของปรีณาแล้วต้องรู้สึกยอกแสยงใจขึ้นมารุนแรง
ชายหนุ่มมองเวลาซึ่งล่วงเลยไปเกือบสามทุ่มแล้ว จึงตัดสินใจโทรไปยังที่บ้านของภรรยา
"คุณสายใจหรือครับ นี่ผมพนมพูดนะครับ.."
พนมทักทาย สายใจแม่บ้านผู้ซึ่งเป็นคนรับสาย และบ่งบอกว่าคืนนี้ปรีณาจะค้างคืนที่บ้านเขา
สายใจอึกอัก ถึงแม้เธอจะรู้ว่าปรีณาไปค้างคืนที่นั่นบ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งก็จะไปโดยมีปาริฉัตรอยู่ด้วย ไม่เหมือนตอนนี้ และคุณบีของเธอก็เป็นสาวเต็มตัวแล้วด้วย
"เอ่อ..ถ้าคุณหนึ่งไม่สะดวกมาส่งคุณบี ยังไงให้ดิฉันนั่งแทกซี่ไปรับคุณบีก็ได้นะคะ"
แม่บ้านวัยกลางคนพูดอย่างเกรงใจ พนมนิ่งอึ้งไปเล็กน้อยก็ว่าต่อ
"น้องบีเขาบ่นเบื่อๆ อยากค้างที่นี่ คุณสายใจไม่ต้องเป็นห่วง....ผมรับประกันความปลอดภัยของเธอเต็มที่"
ชายหนุ่มพูดปดไปแล้วก็อดจะละอายแก่ใจตัวเองไม่ได้ ยิ่งเมื่ออีกฝ่ายเชื่อคำพูดของเขาสนิท และฝากฝังให้เขาช่วยดูแลคุณบีของเธอ มันทำให้พนมต้องกำมือของเขาแนบแน่นด้วยความรู้สึกผิด ขณะที่กล่าว
ลาและวางหูโทรศัพท์ลง
พนมเข้าไปในห้องครัว แลเห็นความเรียบร้อย สะอาดสะอ้านของสถานที่ และในที่สุดเมื่อชายหนุ่มเห็นจานข้าวผัดที่เตรียมท่าคอยอยู่ นัยน์ตาของเขาก็อดที่จะปรากฏรอยน้ำตาซึมออกมาไม่ได้
ชายหนุ่มทอดถอนหายใจยาว ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะรับประทานอาหารด้วยทีท่าท้อแท้ ละเหี่ยใจอย่างสุดขีด
เริงชัยขับรถเบนซ์คันรูของเขาเข้าไปในคฤหาสถน์หลังใหญ่ ซึ่งในเวลานั้นประดับประดาด้วยแสงไฟสว่างไสว ลานจอดรถที่มีรถจอดอยู่คลาคล่ำ ผู้คนที่เดินไปมาตามบริเวณจุดต่างๆ ล้วนแล้วแต่เป็นบุคคล
ที่แต่งการภูมิฐาน สุภาพบุรุษในชุดสูท และสุภาพสตรีในชุดราตรีงดงาม
หนุ่มใหญ่เคลื่อนรถไปจอดเทียบตรงจุดปล่อยรถ โดยที่มีพนักงานในชุดเครื่องแบบเต็มยศ ปราดเข้ามาเปิดประตูให้อย่างนอบน้อม
พลันเมื่อบุรุษสตรีคู่ใหม่ก้าวออกจากรถ เดินเคียงกันเข้าไปในตัวคฤหาสถน์หลังใหญ่ สายตาของผู้คนในบ... อ่านทั้งเรื่อง
