ก๊อก ๆ ๆ "พี่โมครับ ผมเข้าไปได้ยังครับ"
"เข้ามาได้แล้วจ๊ะ ขอโทษที ทานยาแล้วหลับยาวอีกแล้ว"
เสียงใสๆที่ตอบผมกลับมานั้นยังดูอ่อนเพลียเพราะอาการไม่สบายอยู่นิดหน่อย
"เต้เอาผัดไทมาฝากนะครับ วันนี้ไม่ต้องทำกับข้าวหรอก พี่โมเหนื่อยมากแล้ว"
พี่โมที่ยังอยู่ในชุดนอนส่งยิ้มมาให้ผมขณะที่เดินมาที่โต๊ะทานข้าวเล็กๆกลางห้องของพี่โม
วันนี้พี่โมก็ดูเพลียๆ เหนื่อยๆเหมือนเช่นทุกวัน ผมอยากให้พี่โมกลับมาสดชื่นเหมือนเมื่อก่อน ตอนที่ผมเข้ากทม.มาใหม่ๆเหลือเกิน
ผมเป็นคนเหนือที่เข้ามาเรียนต่อที่กทม.ส่วนพี่โมเป็นเพื่อนทางเนตของผมที่คุยกันมาเป็นปีจนเจอกันครั้งแรกเมื่อครึ่งปีที่แล้ว ตอนผมลงมาเรียนต่อที่กทม.และพี่โมกับแฟนเป็นคนหาห้องเช่าราคาถูกให้ผมกับน้องอีกคนที่มาเรียนต่อพร้อมกัน
พี่โมร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็กและพี่แบงค์แฟนพี่โมก็รู้เรื่องนี้ดีตั้งแต่ตอนที่เค้าตกลงมาอยู่กินด้วยกันในคอนโดเล็กๆแห่งนี้ พี่โมเป็นแม่บ้านที่น่ารัก ดูแลทุกอย่างตั้งแต่งานบ้านและเรื่องอาหารการกิน ส่วนพี่แบงค์จะออกไปทำงานแทบทุกวัน จนบางครั้งกลับดึกมากๆเพื่อทำโอที
พี่โมและพี่แบงค์อยู่กินกันมา5ปีแล้วแต่ไม่มีลูกเพราะร่างกายของพี่โมไม่แข็งแรงนัก แต่เค้าก็รักกันจนเรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา จนปัญหาที่แท้จริงเข้ามาแทรกในวันนึง
พี่แบงค์ได้รู้จักกับพี่นุ่นเพื่อนที่ทำงานด้วยกันจนวันนึงเค้าเริ่มกลับดึกมากขึ้นและพี่นุ่นเริ่มโทรหาพี่แบงค์ตลอดเวลาในวันหยุด พี่โมใจเย็นและอดทนกับเรื่องนี้มาก แต่นั้นยิ่งทำให้ร่างกายที่อ่อนแอของพี่โมกลับแย่ลง
"พี่โมทานเลยนะครับ เต้เพิ่งซื้อมาร้อนๆเลย"
"ขอบคุณค่ะ เหมือนรู้เลยนะเนี่ยว่าพี่อยากทาน"
"วันนี้พี่โมเป็นไงบ้างครับ"...
"ดีขึ้นแล้วจ๊ะ แต่ฝนทำท่าจะตกอีกและ ไม่รู้จะไข้กลับไหม"
แทบทุกวันเมื่อพี่แบงค์ไปทำงานผมจะมาเฝ้าพี่โมที่ห้องเนื่องจากหากพี่โมเป็นอะไรขึ้นมาต้องให้ถึงมือหมอให้ไวที่สุด และนั่นเป็นอีกเหตุผลที่ผมอยากดูแลพี่โมจนถึงวันนี้
พี่โมค่อยๆทานผัดไทอย่างช้าๆ หน้าใสๆของพี่โมหมองลงอีกแล้วเมหือนนอนไม่หลับ
"พี่โมแอบอ่านmsnที่พี่แบงค์คุยกับพี่นุ่นอีกแล้วใช่ไหมครับ"
"..."
"อ่านแล้วไม่สบายใจจะอ่านทำไมกัน"
"เค้านัดเจอกันแล้ว..."
"เอาอีกแล้วร้องไห้อีกแล้ว"
"เพราะพี่อ่อนแอเอง ถึงทำให้เค้า... อ่านทั้งเรื่อง
